از بهر دنیایی تاریک سروده ام جهانی روشن

از بهر دلی پر غم سروده ام دلی شادپمانده ام این بار چه بسرایم هر چه گفتم غم بودو از شادی خبری نبود

این بار میگویم برای دوستانی که اهل دل هستند

.

.

.

.

.

میزنم آتش بر دل تنهایی خویش

تا نماند از غم چیزی جز خاکستر

میدوم سوی پنچره تا باز بوی بهار را حس کنم

میروم سوی آینه تا باز زلف خویش را نوازش کنم

خانه ام ابری و تاریک است، پردها را کنار میزنم تا خورشیدخ دلم روشن شود

باز میگیرم در دست خود قلم

باز میکنم دفتری نو تا بنویسم از شادی نه از غم

اگر شاد باشی تنهایی هم مونست نمیشود