تابِ تلخ ترانه و تبِ تَن

سکوتِ مبهمِ تو و شبِ من! ...

تکرار می شوم باز در واژه ها

بغض می کنند باز خنده های من

دوباره من می شوم مجسمه ساز

تو را خلق می کنند شاعرانه های من

و این دوباره های پر از تکرارِ روز و شب

چه عاشقانه پُر می کنند دقیقه های من...

و این می شود داستانِ عاشقی

داستانِ دلرباییِ تو و تبِ من ...

و باز در آخرِ شعر پُتک می شود

دوریِ تو و فرود می آید بر سرِ من! ...

نوشته شده در یکشنبه 91/7/2ساعت 8:1 عصر توسط ز.ا نظرات ( ) |